დედა შენთვის არასდროს დამიძახებია, პირველად ამ ფურცელზე მოგმართავ ამ წოდებით და ხარისხით.  ვისურვებდი იმის მერე რასაც ახლა გეტყვი ისევ შენი წვიმიანი მთის ყვავილად დავრჩენილიყავი. მე როცა ახლა აღარ ვარ პატარა ბავშვი და არც იმდენად დიდი რომ შენ მიცნობდე უნდა გითხრა ისეთი რამ რამაც ჩემი დაბადება შეიძლე

ჩემო კლასელო და მეგობარო, ჩვენი 18 წლიანი ურთიერთობის მანძილზე გაგკვირვებია, რატომ არ მტკიოდა სკოლაში გაკეთებული აცრის ნემსი. 1 სექტემბერს, საზაფხულო არდადეგების შემდეგ ყოველთვის გიკვირდა როცა გეუბნებოდი რამდენი დღე საათი და წუთი არ მყავდი ნანახი,  ყოველთვის გიკვირდა რატომ იყავი შენ ის, ვისაც უთვ

მოგესალმებით მშობლებო! არა ჩემებო… ერთი ადამიანის მშობლებო, ადამიანის რომელიც, უგონოდ და უსაზღვროთ მიყვარს. ადამიანი, რომელიც მაბედნიერებს და შეძლებისდაგვარად ვაბედნიერებ. ეს ადამიანი თქვენი სიყვარულის ნაყოფია, თქვენი მრავალწლიანი შრომის და ჯაფის შედეგია. ის ყველაფერი მშვენიერი რაც თქვენ მა

ბებო, ბევრი ფიქრის შემდეგ გადავწყვიტე უბრალოდ დავიწყო და განსხვავებულ შესავალზე არ ვიფიქრო. ბეე,  გახსოვს რომ მკითხე ,,არავინ გიყვარსო?“ კი ბებო, მიყვარს… დარწმუნებული ვარ, მე რომ ბიჭი ვყოფილიყავი და შენთვის ეს ადამიანი  მენახვებინა გაგეხარდებოდა… ამ შემთხვევაში კი,  ვშიშობ რომ გულს გატკენ. თუმცა

ვინ ვარ მე? რა ვარ? მეოცნებე ვარ…დავდივარ,მინდა ვიფრინო, მაგრამ ფრთები არ მაქვს. იქნებ მაქვს და არ ვიცი…იქნებ, ფრთების გარეშე შემიძლია ვიფრინო, მაგრამ არ ვიცი, როგორ…იქნებ, უბრალოდ თქვენ მჭრით ამ ფრთებს. თქვენ, ყველაზე ახლო და კეთილი სურვილებით აღსავსე ადამიანები …მინდა ყველაზე მაღლა ავიდე და ვიყვირ

უმისამართო წერილი ამ წერილის დაწერა მთხოვეს, არადა რისთვის ან ვისთვის, არ ვიცი. ალბათ, იმის დასამტკიცებლად, რომ მეც სტატისტიკურად ჰომოსექსუალ ქართველ ადამიანს, კერძოდ, ქალს, წარმოვადგენ. ვავსებ სტატისტიკას. აბა ჰეტეროსექსუალი რომ ვიყო, ქამინგაუთის გაკეთება არც მომიწევდა, უფრო სწორად ყოველდღე ამის

მამიდა,რაღაც მინდა გითხრა…ეს ამბავი მეც ცოტა ხნის წინ შევიტყვე (გავაცნობიერე) და ძალიან გამეხარდა,რადგან თავდაყირა დააყენა ყველაფერი ჩემში…უფრო სწორედ რომ ვთქვა – განამტკიცა! შენ ერთხელ ლგბტ საზოგადოების სადღეგრძელო დალიე და ღრმად თვალებში ჩამხედე, მართალია მაშინ მხარი ვერ აგიბი, მაგრამ ეხლა მინდა გ

დედა, ყოველთვის მიძნელდებოდა შენთვის რამე განსაკუთრებულის მოყოლა. იმიტომ კი არა, რომ მეშინოდა, არამედ იმიტომ, რომ შენს ცუდად ყოფნაში ყოველთვის ჩემი ბრალეულობა მაწუხებდა, დღე და ღამე არ მაძლევდა მოსვენებას, შენი ცრემლები მტკენდნენ, თავს მაძულებდნენ, საღ აზრს მაკარგვინებდნენ.. თუმცა არა, მეშინოდა კ

რას ვეტყოდი საზოგადოებას..?! მინდა გითხრათ, რომ …… დიახ, მე განსხვავებული ვარ. არა არაა, იმას არ ვამბობ, რომ ჩემი გრძნობების გამო მივიჩნევ თავს განსხვავებულად. განსხვავებას მე თქვენსა და ჩემს შორის ვარქმევ ჩვენს აზროვნებას. დიახ, ჩვენ აზროვნებით განვსხვავდებით. თქვენ გავხართ დაპროგრამებულ ზომბებს

წერილი ნინოს მახსოვს, ერთხელ ჩემი მეგობარი გაგაცანი და გითხარი, რომ მას თავისი სქესის ადამიანები მოსწონს . მახსოვს შენი რეაქციაც… ეს ის ტვირთია, რომელსაც დიდი ხანია ვატარებ … რისი მოხსნაც მინდა, თუმცა ვხვდები, რომ ვერ გაიგებ და სათქმელი სათქმელად მრჩება. ალბათ შენი დაკარგვის ასე რომ არ მეშინოდეს